Wireless Set No. 19

De Wireless Set No. 19 was een mobiele radiozendontvanger uit de Tweede Wereldoorlog, ontworpen voor gebruik door gepantserde troepen van het Britse leger.
De nr. 19 werd voor het eerst geïntroduceerd in 1940 en begon de vooroorlogse draadloze set nr. 11 te vervangen.
Er werden twee aangepaste versies geïntroduceerd, Mk. II in 1941 en Mk. III in 1942. Een verbeterde versie uit Canada werd in 1942 geïntroduceerd voor voornamelijk gebruik met andere strijdkrachten. In Britse dienst werd nr. 19 in de naoorlogse periode vervangen door het Larkspur-radiosysteem. De in Canada gebouwde nr. 19's werden jarenlang in dienst gehouden bij een verscheidenheid aan gebruikers. Ontworpen voor gebruik in tanks en gepantserde voertuigen, bood de radio drie communicatiekanalen:

De A-set zorgde voor communicatie over langere afstanden binnen het squadron of regiment.

De B-set of "troepenset" zorgde voor korteafstandscommunicatie tussen tanks in een troep.
Het IC-kanaal (intercom) zorgde voor interne communicatie tussen bemanningsleden in de tank.
Een achterste tank in de hoofdkwartiereenheid zou zijn A-set verbinden met een breder netwerk en relevante berichten doorgeven aan de commandant van de B-set.
Dit zou een squadronnet uitbreiden naar het regiment, of een regimentsnet naar de bredere brigade / divisie Een reeks bedieningskasten en aansluitdozen zorgde voor de distributie binnen het voertuig. De draadloze operator en commandant konden de verschillende sets selecteren.
De chauffeur en lader stonden alleen op het intercom (IC). Bij normaal gebruik werden de drie kanalen voor monitoring op de intercom gemengd.
De commandant of operator kan vervolgens de A- of B-sets selecteren om ze van de intercom te verwijderen en push-to-talk mogelijk te maken. Er zou een waarschuwingslampje gaan branden als beide zich op de B-set bevonden, waardoor de A-set niet werd gecontroleerd. Met latere controleboxen kon de commandant of operator A opnieuw naar B uitzenden of omgekeerd voor het doorgeven van berichten. De overige bemanningsleden konden alleen gebruik maken van de Intercom. In de bedieningskast van de bestuurder zat een drukknop om een ​​zoemer te activeren, waardoor de aandacht van de commandant weer naar de intercom kon worden gebracht als er zich een situatie voordeed die zijn aandacht vereiste. Er werd ook een krachtige versie van de 19-set ontwikkeld, waardoor gebruik van de A-set over een groter bereik mogelijk was, in samenwerking met het primaire commando.
Commando- en verbindings- / relaisvoertuigen hadden de mogelijkheid om twee A-sets te besturen, waarvan er één een variant met hoog vermogen zou kunnen zijn. Later in de oorlog werd door het belang van samenwerking met de infanterie een draadloze set nr. 38 toegevoegd, met nieuwe bedieningskasten om beide radio's samen te bedienen. Aanvankelijk werd de standaard infanterie 38-set gebruikt met een eigen afzonderlijke batterij en toebehoren, maar later werd de WS 38 AFV specifiek ontwikkeld als aanvulling op de 19-set in een voertuigopstelling.

 Wireless Set No. 19 mk3 (Canadian) 

Draadloze set nr. 19 in een Sherman-tank, 1943 Foto samengesteld door majoor Wilfred Herbert James Sale, MC, 3rd/4th County of London Yeomanry (Sharpshooters),
Trooper John Boles van het 3rd County of London Yeomanry (Sharpshooters) gebruikt een draadloze set in het compartiment van zijn Sherman-tank. Set nr. 19 werd vaak geïnstalleerd in tanks, universele (Bren) carrier en wielvoertuigen.
De set had een bereik van ongeveer 16 kilometer bij spraak en ongeveer 32 kilometer bij morsecode-formaat met behulp van een eenvoudige verticale antenne van 2,5 meter bovenop het voertuig. 

In tegenstelling tot het Amerikaanse leger beschikte het Britse leger niet over een gestandaardiseerde montagebeugel voor de luchtbasis. Daarom heb is er besloten om een ​​op maat gemaakte montagebeugel te gebruiken.