Anti-Aircraft Searchlight

Zoeklicht met 800 miljoen Candela (kaarskracht).
Vervaardigd door General Electric, heeft een diameter van 60 inch (152,4 cm) en is voorzien van rhodium geplateerde parabolische spiegels, die een koolstofboogontlading weerspiegelen.
De piekproductie bedraagt 800.000.000 candela. Het wordt aangedreven door een generator van 15 kW en heeft een effectief zicht van 28 tot 35 mijl (45 tot 56 km) bij een heldere, lage luchtvochtigheid. Geleverd met een reserveset carbonbogen.

voor beeld van de lichtbundel

Battle of Britain Anti-Aircraft Search Light WW2 Photo

De geluidszoeker

Vóór Radar was de eerste praktische manier om vliegtuigen op afstand aan de nachtelijke hemel te detecteren het luisteren naar hun motorgeluid met behulp van luisterhoorns. De grootte van de hoorns diende om een groter deel van het geluid op te vangen en akoestisch te versterken, waardoor het detectiebereik werd vergroot. De afstand tussen de hoorns hielp het binaurale gevoel van de operator bij het bepalen van de richting van het vliegtuig.
Hieronder ziet u een foto van een van de laatste Sound Locator-eenheden die tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt, Model M-1, gemaakt door Sperry Corp. De azimut-operator luisterde naar de linker- en rechterhoorn voor richtingsinformatie, en de elevatie-operator luisterde naar de bovenste en onderste hoorns voor hoogte-informatie. Er was ook een Acoustic Correction Operator om de geluidsvertraging te compenseren. Terwijl de operators dit grote hoortoestel richtten, zouden hun richting en hoogtebeweging elektrische signalen genereren die naar het zoeklichtcontrolestation zouden worden gestuurd, of rechtstreeks naar het zoeklicht, met behulp van een selsyn-systeem. Tijdens het begin van de oorlog werd radar uitgevonden en tijdens de oorlog werden uiteindelijk deze geluidslocators vervangen om vliegtuigen te detecteren. Toen ze werden vervangen door radar, werden Sound Locators vervolgens in het veld geplaatst als lokvogels om de vijand te laten denken dat er nog steeds geluidslocators werden gebruikt in plaats van radar.
Geluidszoekers werden gebouwd door de Sperry Corp. De bijdrage van Sperry in oorlogstijd was aanzienlijk. In 1943 vervaardigde het bedrijf 300 verschillende producten voor de oorlogsinspanningen, waarvan tweederde in de voorafgaande tien jaar was ontwikkeld. De geluidslocator pikt naderende vliegtuigen op voordat ze zichtbaar zijn en bepaalt hun exacte positie, snelheid en vluchtrichting. Tegelijkertijd bepaalt de luchtafweerdirecteur, die fungeert als een computermechanisme, de richting, hoogte en stand die nodig is om het luchtafweergeschut op het naderende vliegtuig te richten en stuurt deze informatie automatisch door naar de kanonnen via een afstandsbedieningssysteem.
Niet alleen heeft Sperry deze producten uitgevonden en vervaardigd gedurende de periode van zes jaar van 1939 tot 1945, Sperry had ook interne scholen waar ze meer dan 77.000 militairen en marinepersoneel huisvestten, voedden en trainden in het gebruik en onderhoud van Sperry-apparatuur.

Let op de zeer grote slangen die naar de hoofden van de machinist gaan. Het geluid werd niet elektrisch versterkt, maar akoestisch gekoppeld aan de oren van de operator, zoals de stethoscoop die een arts gebruikt om naar je hart te luisteren.

Searchlight Batteries - Royal Australian Enginers (RAE) / later Royal Ausralian Artillery (RAA)

Searchlight batteries were of two types;  Coastal Artillery Searchlights (CASL) and Anti Aircraft Searchlights (AASL).  They were initially raised, equipped, maintained, controlled and manned by Royal Australian Engineers Militia personnel.  Given they were in effect integral to the guns they supported (either Coastal (CA) or Anti-Aircraft (AA) Artillery), common sense prevailed and they were integrated with their supported unit, thus coming under the Royal Australian Artillery's Command and Control (C2) arrangements.

Fig 1.  A mobile Sperry 60 inch 1.5m searchlight, one of the major equipments operated by Searchlight Batteries.  Image AWM

For local administration and C2 they generally came under the umbrella of the 'Fortress Groups' around Australia's coastline near each of the major centres.  These groups commanded the Coastal Artillery, Anti Aircraft Artillery and Searchlight Batteries and Sections in their geogrpahic area of responsibility. See the lsiting for Fortress / Coastal Artillery HERE (/explore/units/3452),  Anti Aircraft Units HERE (/explore/units/3474) and 2nd AIF Anti Aircraft Units HERE (/explore/units/3165)

Fig 2 Three unidentified members of the 73rd Anti Aircraft Searchlight Battery, operating a radar controlled, 90 cm searchlight projector at their base at Scheyville, NSW. The unit was based at Scheyville between September and November 1942 when it relocated to Brisbane, Qld, on 8 November and then on to Townsville, Qld. On 29 December 1942 the unit embarked for New Guinea aboard the MV Duntroon, where they remained until returning to Australia on 13 July 1944. AWM POS147.001

As the war progressed beyond mid 1943, the threat of invasion and attack, particularly in the south, diminished and the demands on militia personnel drew them ever northward, so Volunteer Defence Corps (VDC) and Australian Womens' Army Service (AWAS) personnel were increasingly 'superimposed' to operate the guns and the searchlight batteries until they were progressively closed down from mid-1944.

 Fig. 3. East Parklands, South Australia. 1944-09-15. SF64677 Bombardier R. Berridge (1), and SF113440 Gunner B.E. Johnson (2), members of the Australian Women's Army Service, clean lamps during maintenance of searchlights at the 58th searchlight battery. Photo:  AWM 080345  

Fig 4. A Recruiting poster for the Australian Womens' Army Service (AWAS) many of whom crewed anti-aircraft and search light batteries later in the war

Enkele foto's ter ere van de 80 jarige bevrijding.  Camp Liberty Zon